Callanetics - czyżby miliony się nie myliły?

Podtytuł mógłby brzmieć: "wróciłam na dywan".

Ale bez przesady, z klubu nie zrezygnuję. Zupełnie inne fluidy.

Niemniej od czterech dni ćwiczę z panią Callan i jej Polyester Band.

I faktem jest, że żadne ćwiczenia dywanowe nie działały na mnie tak dobrze. Dobrze, bo dają mi godzinę dla siebie, podczas której mogę sobie spokojnie pomyśleć. Pani Callan snuje sobie swoje opowieści z tym eleganckim akcentem rodem z Tary, ja macham nogą czy kadłubkiem z zaangażowaniem, ale mimo wszystko bardzo mechanicznie, i układam sobie plan na cały dzień.

Drugie dobrze, bo efekty są i to od razu. Po trzech dniach robiłam na jodze rzeczy, o jakie się nie podejrzewałam - oczywiście nie od razu Hanumanasanę, ale i tak byłam w szoku - tak wielkim, że wypadałam z pozycji za każdym razem, kiedy to sobie uświadamiałam. Tak wyciągnięta nigdy nie byłam, żebym nie wiem ile siedziała w jogowej pozycji.

Callan Pinkney & Her Polyester Band

Pomiarów nie będzie ani dziś, ani nigdy - nie jestem w stanie zapewnić podwójnej ślepej próby do ich zdejmowania (czy to jest w ogóle możliwe?), a przypadek mądrego Hansa wskazuje, że w takich sytuacjach zupełnie nieświadomie projektuje się wyniki. Ale chyba jakoś się wszystko zwiera. To kolejny plus.

Mężutek oczywiście ma nieziemski ubaw, mimo że udostępniam mu tylko relacje ustne (wersji live nie przewiduje się). Co dzień mi mówi, że mi ubył rok (jako że ten program bałamutnie nazywa się "Ten years younger in ten days", czy jakoś tak).

No to kolejna relacja po odmłodzeniu się o dekadę. A w międzyczasie chętnie poczytam jakieś relacje z waszych podejść, wrzucajcie linki do postów albo piszcie komentarze:)